Lieve iedereen,

Wederom bedankt voor jullie reacties op onze foto´s en verhalen. En tja Merijn: cavia voor het kerstdiner van 2011 lijkt ons wel wat!

We vertoeven alweer 2 en een halve week in Bolivia en dat bevalt prima. De lente laat zich van de goede kant zien; veel bloemen in bloei, veel zon, weinig regen en een aangename temperatuur. Aan het eind van deze week gaan we vanuit Tupiza naar de zoutvlaktes van Uyuni, en daarna vertrekken we richting Tarija, waar volgens de boeken prima wijn gemaakt wordt. En die wijn willen wij natuurlijk wel even gaan proeven....Dan komt er ook weer een nieuwe grens in zicht en wel die van Argentinie. Voor ons betekent dat: op naar Patagonie! Maar zover is het nog niet, we willen eerst nog wat kwijt over Bolivia. Aangekomen in Copacabana op 17 oktober, waar zich het hoogstgelegen meer ter wereld bevind,het Titicacameer. In dit meer zijn talloze eilanden te vinden en wij bezoeken Isla del Sol. Alleen van die naam worden wij al blij! Met de boot varen we richting het eiland, zien tevens Isla de la Luna en in de verte de besneeuwde bergtoppen. Dat geeft een mooi plaatje: eilanden, een groot, blauw meer, sneeuw en zon. Isla del Sol danktzijn naam aan de overleveringen: hier is de zon geboren. We lopen van de noordkant van het eiland naar de zuidkant, waar de boot ons weer op komt pikken en ons terugbrengt naar Copacabana. Dit is een relaxed dorp, beetje hippie-achtig, leuke eettentjes en terrasjes. We krijgen er wederom een heerlijk vakantiegevoel door. Vanuit Copa reizen we verder naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia. La Paz ligt op ruim 3500m hoogte en ligt in een vallei. De stad breidt zich verder en verder uit en de huizen worden tegen de heuvels omhoog gebouwd. Vanaf een afstand zijn het net kleine huisjes van klei. La Paz, druk, groots, veel demonstraties, grote kathedralen, maar niet wat je zegt een prachtige stad. Veel koloniale gebouwen zijn slecht onderhouden en vervallen. We bezoeken de heksenmarkt, waar allerlei vreemde spullen verkocht worden, zoals gedroogde snavels en embryo´s van lama´s, waarvan gezegd wordt dat ze geluk brengen (wanneer je ze in de tuin begraaft of je ze in het huis meebouwt). We laten dit gebruik maar voor wat het is. We nemen de bus naar Cochabamba waar enorme markten zijn. Werkelijk alles verkopen ze hier. De meeste indruk laat de voedselmarkt achter: de geur is niet te harden, je valt over koeientongen en de koeienogen, het bloed van de net geslachte dieren sijpelt langs de slachttafels naar beneden, het vlees hangt aan de grote haken, de dierenvellen laten ze erboven drogen en als je niet oppast word je omver gereden door een kruiwagen met daarin de overblijfselen van de koeienkop....vanavond eten we dus vegetarisch

. We vinden niet waar we eigenlijk voor kwamen (souvenirs) en kopen enkel wat groente en fruit voor een prikkie. Dat is echt Bolivia ten voeten uit: goedkoop. Overnachten kun je voor een euro of 8, eten doe je voor 2 euro, een colaatje kost 60 cent en met de bus 5 uur rijden is ook maar een euro of 3. Helaas laat de hygiene daarentegen te wensen over en zo loopt Monique de welbekende reizigersdiarree op. Na een dagje bed en veel rusten, gaan we via Oruro naar de geweldige. mooie stad Sucre. Dit is echt een parel tussen de berglandschappen. Schitterende gebouwen, een heel groot plein in het midden van de stad, veel musea, cultuur en studenten. Voorschrift is hier om de huizen en gebouwen in het stadscentrum wit te schilderen, wat een fris en verzorgd stadsbeeld geeft, echt heel anders dan La Paz. 6 dagen blijven we in Sucre, het is er heerlijk. We bezoeken het dinopark (waar echte pootafdrukken van dinosaurussen zijn), we gaan naar het textielmuseum dat ons een prima indruk geeft van een Aqsu; weefgetouwen gemaakt door mensen uit Tarabuco en Jalqá. Met 1 weefgetouw is men zo´n 2 a 3 maanden continu bezig en wordt enkel handgemaakt. Een aqsu Tarabuco stijl is vaak een voorstelling van de gebeurtenissen die in een jaar plaatsvinden, waarbij feesten en het land bewerken erg belangrijk zijn. Op zondag brengen we een bezoek aan de markt van Tarabuco, waar we zelf een aqsu kopen en allerlei andere souvenirs, we zien de film the Devils Miner (aanradertje)en besluiten omde mijnen van Potosi niet te bezoeken. Halloween is hot in Sucre, wat zorgt voor veel verklede mensen, een dansparade van studenten en voor ons een paar cocktailtjes en biertjes in de kroeg. In de (Nederlandse) kroeg is zelfs een Bossche Bol te verkrijgen en maken we kennis met Linda, die hart en ziel steekt in het project Centro Educatvo Ñanta, zorg voor de niet zo welvarende kinderen uit Sucre. Alle opbrengst van haar cafe en tours gaat naar deze kinderen en om die reden haken wij aan bij een tour rondom Todos Santos (allerzielen). Dit brengt onsnaar een begraafplaats buiten de stad, waar het een drukte van jewelste is. De graven worden volgelegd met broden, snoep, kaarsen, bloemen en al wat je je kunt bedenken. De familie van de overledenen hebben liters chi-cha gemaakt (maisbier), wat bij de graven gedronken wordt en ook wij moeten eraan geloven. Eerst wat bier op het graf en dan de rest opdrinken. Het is bizar en zeer indrukwekkend om dit mee te maken; aangezien Todos Santos hier een enorm feest is en veel belangrijker is dan bv. Kerst.

Bolivia: waar typemachines nog een prima dienst bewijzen, waar het spotgoedkoop is; waar je in 1 straat wel 20 matrassenwinkels tegenkomt, waar veel oudere mensen bedelen, waar de markten een bron van bacterieen vormen, waar er meestal geen wc-papier in de toiletten hangt, waar er gelachen wordt als je maar 4 aardappels of 2 teentjes knoflook wilt kopen, waar borstvoeding overal en nergens gegeven wordt, waar baby´s in een doek gedaan worden en zo op de rug gehangen worden (als een Mexicaanse wrap), waar je op het busstation een bus in wordt geschreeuwd, waar men kilo´s cocabladeren knauwt, waar zoveel verschillende soorten klederdrachten met bijbehorende hoofddeksels zijn, waar internet oh zo traag is, waar auto´s gezegend worden, waar er nooit wisselgeld is als je met 100 Bolivianos betaalt, waar de mensen hun behoefte op straat doen, waar er veel armoede is, waar de bergen ruig zijn, waar er enorme hoogteverschillen zijn, waar men vriendelijk en behulpzaam is, waar de bus met een wel heel bijzonder veerpont naar de overkant moet, waar je 7 uurrijdt over 280 kilometer, waar de tv in de bus enorm hard staat, waar je lama steak en -hamburger kunt eten, waar verse jus verser dan vers is, waar wij een mooie en onvergetelijketijd doormaken!

Muchos besos, Sebastiaan en Monique