Het zit erop!

Lieve allemaal,

Een geweldig mooi 2011 gewenst.

Super bedankt voor alle reacties op de foto's en verhalen. Leuk om te ervaren hoe het thuisfront heeft meegenoten van onze reis!

Inmiddels zijn wij weer thuis in ons heerlijke huisje aan de Havenstraat. Een warm welkom gehad op het vliegveld en thuis een gevulde koelkast....wat wil je nog meer

.

In het laatste verhaal waren we geeindigd in het zuidelijkste puntje van Argentinie, Ushuaia. Vanaf daar zijn we onze weg naar boven gaan volgen, want er moest zo'n 3500 km afgelegd worden om in Buenos Aires aan te komen. Na weer 4 keer een grenscontrole te hebben gehad en zo'n 20 uur in de bus te hebben doorgebracht,arriveren we midden in de nacht in El Calafate. Hier brengen we een bezoekje aan een van de grootste gletsjers ter wereld, Perito Moreno. Niet alleen het zien van de gletsjer maakt veel indruk, maar ook het geluid van de afvallende ijsstukken is uniek. Met een enorm kabaal belanden de ijsstukken in het water. We hebben veel ijs zien vallen en je vraagt je dan toch af, als dit zo door gaat blijft er geen gletsjer meer over op den duur. Vanuit Calafate vervolgen we onze trip naar de oostkust van Argentinie, waar het stadje Puerto Madryn gelegen is. We hebben de kou verlaten en de lange broeken kunnen omgewisseld worden voor korte broeken. Hier is het zomer, heerlijk. Bij deze stad ligt het schiereilandPeninsula Valdes, een walhalla voor waterdieren. Hier komen vanaf juni de wavissen naartoe om hun kleintjes geboren te laten worden en ze vertrekken dan in december weer richting Antartica. Wij zijn dus wat laat in het seizoen......maar we hebben geluk. Vanaf de boot zien we wel 20 walvissen met kleintjes rondspartelen in het water. Echt van heel dichtbij zijn ze te zien, zezwemmen langs de boot en onder de boot door, wat natuurlijk voorgrote golvenzorgt. En om de toeristen te behagen en te plagen gaan de walvisstaarten omhoog (prachtig) en laten ze ze met een klap weer vallen (en daarvan word je nat). Sebas super tevreden, want zoals hij zei: hier kwam ik voor. Vanaf Puerto Madryn gaan we naar San Antonio de Areco, een dorp zo'n 200 km van BA vandaan. Daar vieren we kerst op een estancia (meestal een oude ranch met uitzicht over de korenvelden en groene weides). Wij hebben een heerlijk huisje gehuurd met zwembad en genieten 3 dagen lang van de zon, het water en de rust. Het kerstdiner isBBQ en onze kerstkleding is niet meer dan een bikini en een zwembroek , heerlijk! In BA pakken we nog de tango mee, alleen kijken hoor, want voordat Monique al die pasjes onder controle heeft, kunnen we wel 10 jaar in Argentinie blijven!

En dan de klapper................New York. Vanwege de sneeuwstorm daar was het nog even spannend of we wel zouden vertrekken naar NY, maar gelukkig ging onze vlucht wel door. Van de 35 graden in BA, is het -4 in NY.........brrrr. De auto's zijn ondergesneeuwd en de trottoirs zijn lang niet allemaal goed te belopen, maar dat hindert ons niet want,wat is NY een geweldige stad om inte zijn, alsof je op een filmset rondloopt. We sjeesen omhoog in het Empire State Building, bezoeken ground zero, varen over de Hudson langs het Vrijheidsbeeld, zien de beroemde Manhattan en Brooklyn bridge, shoppen (eindelijk weer een nieuwe spijkerbroek gekocht), gaan natuurlijk naar Central Park, genieten van heerlijke chocolade melk (eentje met echte choc) op de Chelsea market, struinen door China town en Little Italy, bezoeken La Cage Aux Folles op Broadway en zijn met oud en nieuw bij Times Square (ook al zien we de bal niet vallen). Hier een broodje of koffie kopen bestaat uit tientallen keuzes, natuurlijk snacken we bij de Mc, eten een broodje hotdog op straat, vergapen ons aan de kerstversieringen hier en ervaren we 24/7 de staddie nooit slaapt. Een topafsluiting van een topreis die we samen hebben gemaakt. Toen we weg gingen hebben we tegen elkaar gezegd: reizen, genieten, meemaken en .......dat is wat we de afgelopen 5 maanden voor de volle 100% hebben gedaan!

Heel veel liefs,

Sebastiaan en Monique

Patagonie, zoooooooo mooi!

Buenos dias, tardes, noches,

Kou en sneeuw, dat is waar we het mee moeten doen in Ushuaia, fin del mundo, oftewel het einde van de wereld. Vanaf hier vertrekken de boten naar Antartica, gaat de weg niet meer verder en is het continent Zuid-Amerika'op'. Gisteren zijn we vanuit Puerto Natales (Chili) vertrokken, de grensChili-Argentinie weergepasseerd, met de veerboot de Straat van Magellan overgevaren, de Atlantische Oceaan gezien om zo na 12 uur bussen in dit stadje in Tierra del Fuego (Vuurland) aan te komen. Het geeft een vreemd gevoel te beseffen dat het vasteland hier ophoudt en dat hier het beroemde Beagle kanaal is.

Patagonie, dat is waar we ons de laatste 2 weken uitstekend vermaakt hebben. Vanuit Bariloche zijn we met de bus richting de grens van Chili gegaan, om daar met de enorme ferry, de Evangalista, van Puerto Montt naar Puerto Natales te varen. De grensovergang was ook deze keer weer enerverend, vanwege wat teentjes knoflook in de rugzak. Waar bij alle andere grensovergangen niet gekeken wordt wat je allemaal de grens oversleept, zijn ze in Chili erg streng. De hele bus moet leeg, iedereen moet in een rijtje gaan staan met de handbagage op de grond,alle tassen worden uit de laadruimte gehaald en dan gaan de 'drugshonden'aan het werk. In ons geval ging de hond tekeer bij de rugzak van Monique. Daar werden we niet heel vrolijk van en Monique mag haar tas dan ookleeg gaan maken. De douanebeamte vraagt of ik echt niets aan te geven heb en tja dan vindt hij de 3 teentjes knoflook. Totaal vergeten en niet bij stil gestaan dat dit verboden is! Pffffffffffffff, daar sta je dan met je vieze onderbroeken, zweetsokken enoverige lang niet gewassen kleding! Gelukkig maakt de douanebeamte er niet een heel groot probleem van, moeten formulieren opnieuw ingevuld worden en krijgt Monique min of meer een standje! Later horen we dat deze goede man ook een boete had kunnen geven! Laat in de avond arriveren we eindelijk in Puerto Montt, overnachten we bij mensen thuis in hun hospedaje en lachen samen nog eens over de teentjes knoflook! Op 3 december is het dan zover, we gaan met de ferry een tocht maken van 1500 kilometer door de Chileense fjorden! Op de enorme boot krijgen we onze hut toegewezen, richten we onze (stapel)bedden in en gaan we de ferry verkennen. Zo'n 4 verdiepingen heeft de boot, onderin alle spullen, auto's en containers die mee moeten en helemaal boven de bar en het bovendek, dat schitterend uitzicht geeft over het water en de bergen. We brengen 4 dagen door op de boot en zien wederom veel natuurpracht. Ook nu pinguins en dolfijnen rondom de boot, maar het hoogtepunt is toch wel Glaciar Pio XI, een enorme gletsjer die we van dichtbij kunnen bekijken. Het weer is wisselend, soms regen, soms een heerlijk zonnetje, maar de wind is er alle dagen en behoorlijk krachtig! De boot vaart door smalle en brede stukken en een deel over de Pacifische Oceaan, waardoor menig passagier zeeziek wordt.Op de boot wordt voor de nodige entertainment gezorgd zoals live muziek en films. De laatste avond is er een feestje, met bingo,dat wij vieren met de Aussies (die ons liefkozend the Dutchies noemen). Sebas wint de eerste ronde van de bingo, maar voordat hij de prijs krijgt (flesje wijn) moet hij eerst een dansje doen, hilarisch! Tot in de late uurtjes wordt er gedanst en gedronken en zo sluiten we een bijzonder deel van onze trip af! Eenmaal aangekomen in Puerto Natales stippelen we onze reis verder uit en gaan we meteen door naar nationaal park Torres del Paine. We gaan een 5 daagse trek maken van bijna 80 kilometer, samen met Jess en Aidan, de Aussies. In het park lopen we de W, een schitterende route die ons langs rivieren, bergen, bloemen enmeren brengt. We lopen werkelijk in alle weersomstandigheden, van sneeuwbuien tot zon en van hagel tot enorme windstoten. We genieten echt met volle teugen, zo schitterend is de omgeving hier! We beginnen met een boottochtje over Lago Pehoe en lopen dan naar Glaciar Grey, een enorme gletsjer die zover reikt, dat het lijkt alsof daarachter niets meer is! We overnachten in refugio's, redelijk luxe uitgeruste blokhutten, waar we heerlijk genieten van warme chocomel na uren gelopen te hebben. De derde en vierde dag zijn prachtige wandeldagen, vooral de Valle de Frances en de route langs het grote meer Nordenskjoldzijn adembenemend mooi. Ook al gaan de kilometers ons in de benen zitten, deze natuur is zo prachtig dat we de vermoeidheid snel vergeten. De laatste dag staan we om half 4 op en moeten we straf omhoog klimmen om de Torres del Paine (want daar draait het om) bij zonsopkomst te aanschouwen. Het vriest nog licht, de sneeuw is vers,het pad is hier en daar glad en vooral heel steil. Deze granieten pilaren temidden van de besneeuwde bergtoppen kleuren door het net opkomende zonlicht geelachtig en steken zo prachtig af bij het wit van de sneeuw en de wegvallende, heldere nacht! We blijven een uurtje boven, dalen dan snel af voor een heerlijk ontbijt, lopen nog 2 uur naar beneden en dan zit ook deze trek erop. Wederom een unieke ervaring van onze reis en wat ons betreft...............Patagonie it is!

Lieve allemaal, onze reis heeft ons nu bij het einde van de wereld gebracht en ook een beetje bij het einde van de reis. Vanaf Ushuaia gaan we weer noordwaarts en dat betekent dat we zoetjes aan richting het noordelijk halfrond gaan!

Liefs Sebas en Mo

PS Feliz Navidad

Stad en land!

Lieve allemaal!

En, hebben jullie je schoentje gezet voor het heerlijk avondje? Wij wel, maar de Pieten kunnen ons niet vinden en dat is jammer, want wat pepernoten zouden we wel lusten. Anyway, hier hebben ze ook heerlijk eten, want in Argentinie zijn ze dol op parrilla (heel veel vlees op een barbecue), ijs (wat je per kilo kunt kopen bij de ijscoboer) enchocola (inmiddels zijn we in Bariloche, de chocohoofdstad van Argentinie).

Al zo'n dikke 3000 km hebben we erop zitten in Argentinie, we worden echte kilometervreters.De hele tripgaat per bus, maar die zijn hier gelukkig luxe en efficient. Echt heel anders dan in Bolivia of Peru. In Argentinie wonen maar zo'n 40 miljoen mensen, waarvan13 miljoen in Buenos Aires en in de overige grote steden, zoals Cordoba en Mendoza een miljoentje of 3. Dat wil dus zeggen dat hele delen van dit immense land onbewoond zijn, zodat we uren rijden zonder een mens tegen te komen. Onderweg is wel veel moois te zien, zoals enorme korenvelden, de vele lopende biefstukjes, meren omgeven door de bergen en ontelbare gele en paarse bloemen. In Noord-Argentinie bezoeken we 3 steden, Salta, Cordoba en Mendoza. Eerlijk is eerlijk, we genieten echt van het meer Westerse leven hier (denk aan warm water, wifi, schonere omgeving en geasfalteerde wegen) en de Argentijnen zijn vriendelijk en behulpzaam, hebben veelal een Europese uitstraling, praten zo snel dat we er weinig van begrijpen en adoreren Diego Maradona nog steeds. In deze steden is het volop zomer aan het worden en de temperaturen lopen op naar 30 graden. Het leven ligt hier dan ook voor een groot deel van de middag stil en iedereen lijkt siesta te houden. Pas na vijven komen de steden tot leven en bruist het van de activiteit! Wij doen het dan ook maar rustig aan, maken stadswandelingen, zitten in een van de vele parken of pakken nog een terrasje hier en daar. Natuurlijk wagen we ons ook aan de parrilla (waar je rustig een lapje vlees van 800 gram kunt bestellen) vergezeld door heerlijke Malbec-wijnen. Het vakantiegevoel houdt aan

! Eerder geschreven niet meer te gaan fietsen tijdens onze reis, besluiten we toch maar een wijnroute te gaan ondernemen per fiets. We gaan naar de Maipustreek, iets buiten Mendoza, waar een lange weg is met links en rechts wijngaarden en olijfbomen. De weg is vlak (fijn) en het enige wat we hoeven te doen is links of rechts afslaan om te arriveren bij een olijfboer of bodega. Heerlijk proeven we van alles, natuurlijk de Malbec, de druif die hier veelvuldig gebruikt wordt voor de wijnen. Maar de Argentijnse wijnboeren zijn dol op blenden en zo smaakt een wijntje met de Malbec en Cabernet druif ook prima. In Mendoza en omgeving wordt zo'n 70% van de wijnen van Argentinie geproduceerd, dus je kunt het wel raden, heel veel wijntjes hebben we geproefd! Na al dit eten en drinken wordt het weer tijd om wat actiever te worden en vertrekken we richting het Lake District, het begin van Patagonie. Na die steden is het een verademing om in de natuur te komen, die echt prachtig is. Het is hier zo groen, de meren zijn zo blauw (de lucht trouwens ook) en er staan zulke prachtige bloemen langs alle wegen en wandelpaden. We doen onze stevige stappers weer aan en we lopen uren langs de meren en kunnen vervolgens niet uit over de prachtige omgeving waar we ons nu bevinden. We doen Bariloche en Lago Puelo aan, we bussen de Ruta de Los Siete Lagos (de 7 meren route) maar het dorpSan Martin de los Andes is voor ons de absolute nummer 1, wat een schitterende en relaxte plaats. Het lake district leent zich nu prima voor wandelen en fietsen, maar straks in de winter is dit voor wintersporters the place to be!

Morgen vertrekken we naar Chili, om met de Evangalista ferry door de fjorden van Chileens Patagonie te gaan varen. Wordt zeker weer een hoogtepunt van onze trip!

Wij gaan nog even door met genieten van al het moois dat we samen meemaken en beleven, want 3 januari 2011 komt nu toch wel heel snel dichterbij

!

Geniet van het heerlijk avondje en van het heerlijke winterse weer in Holanda!

X Sebastiaan en Monique

PS Sinterklaas vieren ze hier niet, maar..................de kerstballen, kerstbomen, lichtjes hangen hier al veelvuldig (en dat is toch raar als de zon tot 8 uur 's avonds schijnt!)

Bye bye Bolivia!

Hallo allemaal!

Vandaag het laatste verhaal over Bolivia, want inmiddels zijn we aangekomen in Salta, Argentinie. In dit enorme land zullen we de komende 6 weken vertoeven, met een uitstapje naar Chili!

Zoals iedereen die een bezoek brengt aan Bolivia, doen ook wij de Uyuni saltflat tour. Vier dagen lang rijden we met de 4x4 jeep (Janice: het is een toyota, altijd goed

) van Tupiza naar Uyuni en weer terugnaar Tupiza.Samen met Dany en Carsten, een Duits stel, Gilberto (onze chauffeur) en Sebastian (de kok) leggen we honderden kilometers af in een haast onvoorstelbare omgeving. De eerste dag rijden we een uurtje of 12, maar de natuur verveelt ons geen moment. Via de bergen, die ons op een hoogte brengen van bijna 5000m arriveren we 's avonds in Quetena, waar we overnachten. We zien ontelbare lama's en ezels, struisvogels, vicuñas (vergelijk deze dieren maar met herten) envizcacha's, een soort konijnen met een eekhoornstaart. De natuur laat ons vele kleuren zien; het groen van de mossen (yareta), het geel van de pampa's, het blauw van de lucht, het rood van de rotsen en de donkerte van de nacht. Echt, de omgeving van Sud Lipez is prachtig en ligt dicht tegen de Chileense grens. Op dag twee staan we om half 7 op. Vannacht heeft het gevroren, maar gelukkig hadden we wel 7 dekens op ons bedje liggen. En ook al is het echt koud, de zon schijnt al weer en dik ingepakt vervolgen we onze route. Na een uurtje rijden, verschijnt het eerste grote meer met duizenden flamigo's. Wat een view: zand, bergen, een groot blauw meer, roze flamingo's, wij en de jeep. Iets verderop ligt Salar (zoutvlakte)de Chalviri, waar borax mineralen zijn, die o.a. gebruikt worden voor zeep. Voor de lunch brengen we een bezoek aan Laguna Verde, Desierte de Dali, we zien een vos en duiken in de hot springs ' termas de Polques.' De lunch is heerlijk en uitgebreid en men doet echt zijn best om het ons optimaal naar de zin te maken! In de middag passeren we de geisers, waarvan de zwavelluchten onmiskenbaar zijn en uiteindelijk arriveren we bij Laguna Colorada.................buenito! Wederom vele flamingo's, lama's, kou en wind en een basic

hostel. Er zijn bedden en er is een toilet, maar dat is het wel zo'n beetje. Food=good en onze Duitse vrienden hebben rum meegenomen, zodat we van binnen toch lekker warm worden! Dag 3: Vamos, vamos, op weg naar nog meer lagunas, flamingo's, woestijnen en vizcacha's. We brengen tevens een bezoekje aan mummie-graven, die verbazingwekkend goed bewaard zijn gebleven. Zoetjes aan komen we dichterbij de Salar de Uyuni, waar het allemaal om te doen is. Op de vierde dag zullen we vroeg op moeten, om de zonsopkomst over de zoutvlakte te aanschouwen! De laatste avond slapen we in een zouthotel, wat wil zeggen dat alles hier van zout gemaakt is, de tafels, de stoelen, de muren, het plafond etc. Bijzondere overnachting dus en deze keer met warme douche! En dan is het moment daar: rond 5.15u in de morgen rijden we de enorme zoutvlakte van zo'n 12000vierkante kilometerop. We zijn mooi op tijd voor de zonsopkomst, super om te zien hoe de eerste oranje stralen over deze witte zee van zout opkomen. De zoutvlakte, op een groot meer, heeft een zoutlaag die varieert van 2 tot 7 meter dikte. Het zout dat hier ligt, wordt gebruikt voor consumptie. Wij hebben het gevoel dat we over een hele dikke ijslaag lopen, maar er overheen rijden met de jeep is nog cooler! In de zoutvlakte bevinden zich meerdere eilanden, waarvan Isla Incahuasi wel het meest bijzonder is. Op dit eiland groeien vele cactussen, temidden van de witte zee, en sommige cactussen zijn wel 900 jaar oud. Haast onvoorstelbaar dat hier iets groeien kan! We gaan naar Volcan Tunupa, wat eigenlijk een beetje het einde is van de zoutvlakte, want hier gaat de witte zee over in een groene vlakte met bomen en bloemen. Ook hier zijn mummies begraven en deze zijn nog zo menselijk, dat het een beetje griezelig is. En dan................de trick-pictures. Door de blauwe lucht en het wit, is het top om van die onwerkelijke foto's te maken. Wanneer we door hebben hoe het werkt, is het echt fun. Hier kun je echt uren bezig zijn om leuke plaatjes te schieten! Maar helaas, aan alle leuke dingen komt een eind, zo ook aan deze tour. Uiteindelijk zijn we 's avonds laat weer terug in Tupiza, maar............weer een onvergetelijke ervaring rijker!

Dan verlaten we Tupiza enrijden we met de nachtbus door een pikzwarte nacht de ongeasfalteerde, bochtige weg naar Tarija. We zien enkel het schijnsel van de koplampen, die ons aan de ene kant de diepte laat zien en aan de andere kant de bergwanden die af en toe afbrokkelen. Dit is wat je noemt eenadrenaline verhogendeweg en de Alpe d'Huez valt met zijn haarspeldbochten in het niet bij deze route. Tegen de ochtend arriveren we in Tarija en zijn opgelucht dat we er zijn! Tarija = de stad van de lach en wij weten waarom. Alles wordt hier uitbundig gevierd, er zijn vele bodega's, carnaval is hier the place to be, het oogstfeest moet je meegemaakt hebben, er zijn fijne terrassen en schitterende pleinen en het klimaat is heerlijk! Wij doen een wijntourtje, die ons bij 3 bodega's brengt, de een wat professioneler dan de ander.Hier wijn produceren is wat lastiger, vanwege de hoogte. Maar met materialen en kennisuit Frankrijk, lukt het hier aardig om een goede Malbec of Syrah te maken en we proeven er dan ook lustig op los. Zeker het wijnhuis Campos de Solana doet goede zaken en wint internationaal prijzen met hun wijnen. Tja en dan is het nu echt bye bye Bolivia and welcome Argentina!

Hasta proxima, Sebastiaan en Monique

Het Boliviaanse leven

Lieve iedereen,

Wederom bedankt voor jullie reacties op onze foto´s en verhalen. En tja Merijn: cavia voor het kerstdiner van 2011 lijkt ons wel wat!

We vertoeven alweer 2 en een halve week in Bolivia en dat bevalt prima. De lente laat zich van de goede kant zien; veel bloemen in bloei, veel zon, weinig regen en een aangename temperatuur. Aan het eind van deze week gaan we vanuit Tupiza naar de zoutvlaktes van Uyuni, en daarna vertrekken we richting Tarija, waar volgens de boeken prima wijn gemaakt wordt. En die wijn willen wij natuurlijk wel even gaan proeven....Dan komt er ook weer een nieuwe grens in zicht en wel die van Argentinie. Voor ons betekent dat: op naar Patagonie! Maar zover is het nog niet, we willen eerst nog wat kwijt over Bolivia. Aangekomen in Copacabana op 17 oktober, waar zich het hoogstgelegen meer ter wereld bevind,het Titicacameer. In dit meer zijn talloze eilanden te vinden en wij bezoeken Isla del Sol. Alleen van die naam worden wij al blij! Met de boot varen we richting het eiland, zien tevens Isla de la Luna en in de verte de besneeuwde bergtoppen. Dat geeft een mooi plaatje: eilanden, een groot, blauw meer, sneeuw en zon. Isla del Sol danktzijn naam aan de overleveringen: hier is de zon geboren. We lopen van de noordkant van het eiland naar de zuidkant, waar de boot ons weer op komt pikken en ons terugbrengt naar Copacabana. Dit is een relaxed dorp, beetje hippie-achtig, leuke eettentjes en terrasjes. We krijgen er wederom een heerlijk vakantiegevoel door. Vanuit Copa reizen we verder naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia. La Paz ligt op ruim 3500m hoogte en ligt in een vallei. De stad breidt zich verder en verder uit en de huizen worden tegen de heuvels omhoog gebouwd. Vanaf een afstand zijn het net kleine huisjes van klei. La Paz, druk, groots, veel demonstraties, grote kathedralen, maar niet wat je zegt een prachtige stad. Veel koloniale gebouwen zijn slecht onderhouden en vervallen. We bezoeken de heksenmarkt, waar allerlei vreemde spullen verkocht worden, zoals gedroogde snavels en embryo´s van lama´s, waarvan gezegd wordt dat ze geluk brengen (wanneer je ze in de tuin begraaft of je ze in het huis meebouwt). We laten dit gebruik maar voor wat het is. We nemen de bus naar Cochabamba waar enorme markten zijn. Werkelijk alles verkopen ze hier. De meeste indruk laat de voedselmarkt achter: de geur is niet te harden, je valt over koeientongen en de koeienogen, het bloed van de net geslachte dieren sijpelt langs de slachttafels naar beneden, het vlees hangt aan de grote haken, de dierenvellen laten ze erboven drogen en als je niet oppast word je omver gereden door een kruiwagen met daarin de overblijfselen van de koeienkop....vanavond eten we dus vegetarisch

. We vinden niet waar we eigenlijk voor kwamen (souvenirs) en kopen enkel wat groente en fruit voor een prikkie. Dat is echt Bolivia ten voeten uit: goedkoop. Overnachten kun je voor een euro of 8, eten doe je voor 2 euro, een colaatje kost 60 cent en met de bus 5 uur rijden is ook maar een euro of 3. Helaas laat de hygiene daarentegen te wensen over en zo loopt Monique de welbekende reizigersdiarree op. Na een dagje bed en veel rusten, gaan we via Oruro naar de geweldige. mooie stad Sucre. Dit is echt een parel tussen de berglandschappen. Schitterende gebouwen, een heel groot plein in het midden van de stad, veel musea, cultuur en studenten. Voorschrift is hier om de huizen en gebouwen in het stadscentrum wit te schilderen, wat een fris en verzorgd stadsbeeld geeft, echt heel anders dan La Paz. 6 dagen blijven we in Sucre, het is er heerlijk. We bezoeken het dinopark (waar echte pootafdrukken van dinosaurussen zijn), we gaan naar het textielmuseum dat ons een prima indruk geeft van een Aqsu; weefgetouwen gemaakt door mensen uit Tarabuco en Jalqá. Met 1 weefgetouw is men zo´n 2 a 3 maanden continu bezig en wordt enkel handgemaakt. Een aqsu Tarabuco stijl is vaak een voorstelling van de gebeurtenissen die in een jaar plaatsvinden, waarbij feesten en het land bewerken erg belangrijk zijn. Op zondag brengen we een bezoek aan de markt van Tarabuco, waar we zelf een aqsu kopen en allerlei andere souvenirs, we zien de film the Devils Miner (aanradertje)en besluiten omde mijnen van Potosi niet te bezoeken. Halloween is hot in Sucre, wat zorgt voor veel verklede mensen, een dansparade van studenten en voor ons een paar cocktailtjes en biertjes in de kroeg. In de (Nederlandse) kroeg is zelfs een Bossche Bol te verkrijgen en maken we kennis met Linda, die hart en ziel steekt in het project Centro Educatvo Ñanta, zorg voor de niet zo welvarende kinderen uit Sucre. Alle opbrengst van haar cafe en tours gaat naar deze kinderen en om die reden haken wij aan bij een tour rondom Todos Santos (allerzielen). Dit brengt onsnaar een begraafplaats buiten de stad, waar het een drukte van jewelste is. De graven worden volgelegd met broden, snoep, kaarsen, bloemen en al wat je je kunt bedenken. De familie van de overledenen hebben liters chi-cha gemaakt (maisbier), wat bij de graven gedronken wordt en ook wij moeten eraan geloven. Eerst wat bier op het graf en dan de rest opdrinken. Het is bizar en zeer indrukwekkend om dit mee te maken; aangezien Todos Santos hier een enorm feest is en veel belangrijker is dan bv. Kerst.

Bolivia: waar typemachines nog een prima dienst bewijzen, waar het spotgoedkoop is; waar je in 1 straat wel 20 matrassenwinkels tegenkomt, waar veel oudere mensen bedelen, waar de markten een bron van bacterieen vormen, waar er meestal geen wc-papier in de toiletten hangt, waar er gelachen wordt als je maar 4 aardappels of 2 teentjes knoflook wilt kopen, waar borstvoeding overal en nergens gegeven wordt, waar baby´s in een doek gedaan worden en zo op de rug gehangen worden (als een Mexicaanse wrap), waar je op het busstation een bus in wordt geschreeuwd, waar men kilo´s cocabladeren knauwt, waar zoveel verschillende soorten klederdrachten met bijbehorende hoofddeksels zijn, waar internet oh zo traag is, waar auto´s gezegend worden, waar er nooit wisselgeld is als je met 100 Bolivianos betaalt, waar de mensen hun behoefte op straat doen, waar er veel armoede is, waar de bergen ruig zijn, waar er enorme hoogteverschillen zijn, waar men vriendelijk en behulpzaam is, waar de bus met een wel heel bijzonder veerpont naar de overkant moet, waar je 7 uurrijdt over 280 kilometer, waar de tv in de bus enorm hard staat, waar je lama steak en -hamburger kunt eten, waar verse jus verser dan vers is, waar wij een mooie en onvergetelijketijd doormaken!

Muchos besos, Sebastiaan en Monique

Hiking yes, biking no!

Hallo iedereen!

Inmiddels zijn we aangekomen in Copacabana, Bolivia na onze enerverende wandeltocht naar Machu Picchu.

9 oktober is het dan zover, wij gaan 83 km lopen om uiteindelijk op dag 5 een bezoek te brengen aan de oude, verloren Incastad Machu Picchu. We worden ´s morgens om 4 uur opgehaald en rijden richting Mollepata, waar de Salkantaytrail gaat beginnen. In Mollepata maken we kennis met onze medewandelaars, 8 Europeanen (Engeland, Oostenrijk, Noorwegen en Spanje zijn vertegenwoordigd) en 1 Australier, Jorge is onze gids. Ook worden de paarden gezadeld (door Mario de horseman) met de tenten, tassen, etenswaar en gasflessen en dan vertrekken we! We lopen een uurtje of 4 en dan arriveren we in Cruzpata voor de lunch. Sergio, de kok, maakt voor ons een heerlijke warme lunch en we hebben inmiddels uitzicht op de pampa´s en de eerste besneeuwde bergtoppen. Het weer is wisselvallig, van stekende zon tot regen, dus we verkleden ons menigmaal! Uiteindelijk arriveren we rond vijven bij ons eerste kamp op 3900m hoogte en worden we beloond met een prachtig uitzicht op de Salkantayberg, wat uiteindelijk het hoogste punt van onze route moet worden. Het is koud en winderig hier en we proberen warm te blijven door te frisbeen, thee te drinken en het kaartspel shithead te spelen. De tenten worden opgezet op het land van een boer, waar de toiletten te wensen over laten, het water ijskoud is ende honden, biggen en eenden elkaar achterna rennen. Er zijn koekjes en popcorn en na het avondeten gaan we meteen naar bed, want morgenochtend is het om 5 uur weer op. Na een niet fijne nacht vanwege de kou en de dunne matrassen, worden we gewekt met een heerlijk warm kopje cocathee, dat smaakt. Vandaag dag 2, wat de zwaarste dag van de trek gaat worden! We moeten nl klimmen tot 4600m hoogte en zo´n 10 uur lopen. Dat betekent dus opruimen, ontbijten en aanstappen. De route loopt via de rivier en al snel zetten we de klim in. We klimmen gestaag omhoog via het zigzagpad. Het weer is grijs en grauw en er is nauwelijks uitzicht op de bergen en de pampa´s. Er wordt stevig doorgestapt en wanneer wij bijna de top hebben bereikt, gaat het sneeuwen! Het is een mooi, maar koud moment, met sneeuwvlokken voor onze ogen hebben we de top bereikt. Natuurlijk worden de welbekende ¨we hebben de top bereikt¨ foto´s gemaakt en dan vervolgt onze route naar Huayracpampa voor de lunch. De sneeuw wordt regen en doorweekt komen we bij de lunch aan. We doen het natte goed maar uit en lopen charmant rond in onze thermo-onderbroeken! Warm worden we niet, ook niet door de zelfgebrouwen schnapps van Joseph, de kleurrijke Oostenrijker. Na de lunch weer de regen in, het landschap wordt groener en groener en het pad blijft de rivier volgen. Blij en moe zijn we als we om half 5 in Chaullay aankomen, waar ons tweede tentenkamp is. We slaan de tenten op in de vallei, het is een prachtige omgeving, het eten is goed en hier is het gelukkig niet zo koud! De hele nacht regent het, maar gelukkig zijn de tenten oke en blijven de spullen droog! Ook op dag 3 een wake up call met cocathee enpannenkoeken bij het ontbijt en onze tocht vervolgd zich door het regenwoud. Prachtige bloemen zien we vandaag, we eten aardbeien die langs de trail groeien en we steken de rivier meerdere malen over via(gammele) hangbruggen. De watervallen zijn helder en koud en onderweg zijn er tussen de wandelaars gesprekken over eten, drinken, reizen, politiek, de landen waar we vandaan komen, plannen voor de toekomst, films en muziek. Wederom een leuke groep mensen met veel verschil in leeftijd (23 tot 69). We arriveren rond een uur of 3 bij ons derde tentenkamp, in Santa Teresa. Het wemelt hiervan de muggen en we lopen allebei vele muggenbulten op. In Santa Teresa zijn hot springs (die door regenval eerder dit jaar gedeeltelijk zijn weggevaagd), waar we heerlijk in gaan zitten om warm te worden en een beetje het idee krijgen dat we schoon worden. De 4e dag mogen we uitslapen tot half 8!! Vandaag lopen we tot Agua Calientes, ook wel Machu Picchu town genoemd. Inmiddels hebben we afscheid genoemen van Marioen de paarden, wat betekent dat we de tassen zelf moeten dragen. Bas neemt de grote backpack voor zijn rekening

en zo lopen we naar Hidroelektrica, een dorp met een grote waterkrachtcentrale. Als we hier aankomen, zijn we meteen gearriveerd in het Machu Picchugebied. Dan volgt het laatste stuk van de trail, de route langs de treinrails. Dit is een prachtig deel van de wandeling, aan de ene kant van de rails het groen en de bloemen van de jungle, aan de andere kant de rivier en enkele Incaterrassen. En dan....om half 4 zien we Machu Picchu in de hoogte opdoemen. Na 4 dagen lopen, hebben we ons eindpunt bereikt, top! De avond brengen we door in Agua Calientes, erg toeristisch, maar dat is wel lekker na deze trail door de bergen en de jungle. We hebben een heerlijk hotel, de douche is warm en het bed is heerlijk fris! We trakteren onszelf op een biertje en een cocktail, zien vervolgens live hoe de mijnwerkers uit Chili gered worden en dan op naar dag 5....bezoek aan Machu Picchu! Om 6 uur ´s ochtends arriveren we bij Machu Picchu en zien we de zon opkomen over de bergen en het licht heeft een geweldig mooi effect op deze Incastad. We beginnen aan de rondleiding, ervaren wederom het perfectionisme van de Inca´s in hun bouwwerken, de religie, en de invloeden van de natuur, zoals de dieren en de zon. Het geeft een bijzonder gevoel om rond te dwalen door deze stad die nimmer door de Spanjaarden veroverd is. Na de rondleiding beklimmen we Cerro Machu Picchu voor een geweldig uitzicht op de stad van boven. Natuurlijk leggen we ook de fotogenieke lama´s vast op de gevoelige plaat, genieten we van de zon en van dit unieke stukje van onze reis! Eenmaal weer beneden pakken we de trein terug naar Ollantaytambo, waar we met de auto teruggebracht worden naar Cusco. Om 9 uur ´s avonds zijn we moe en voldaan terug in ons hostel en hebben we de Salkantraytrail met bezoek aan Machu Picchu afgerond. We blijven nog 2 dagen in Cusco, waar we genieten van een heerlijk diner. Dat is onze beloning na 5 dagen lopen, lekker uit eten. Sebas bestelt cuy (cavia) en die wordt in volle glorie opgediend. Paprikaatje op zijn kop, tomaatje in zijn bek. Bas kluift heerlijk aan deze specialiteit, Monique houdt het bij een biefstukje met rode wijnsaus! De laatste dag brengen we een bezoek aan de Sacred Valley, in de omgeving van Cusco. We willen de zoutbaden van Salineras bezoeken en besluiten dat per mountainbike te doen. We vinden 2 goede fietsen en racen de diepte in. Sebas geniet, Monique na 10 minuten al niet meer. Eenmaal bij de zoutbaden, die vreemd wit afsteken bij de rest van de omgeving, zien we de weg die we terug omhoog moeten fietsen. We beginnen vol goede moed aan de tocht omhoog, maar halverwege zitten we er doorheen, komt de herinnering van een mountainbiketocht in Canada weer bovendrijven en beseffen we ons dat klimmen en klauteren met een fiets ons echt minder goed afgaat dan 5 dagen lopen! We beloven elkaar plechtig dat we voortaan alleen nog maar in Nederland fietsen! Ons avontuur heeft ons nu naar Bolivia gebracht, waar de vrouwen wederom andere hoeden dragen, de schapen vervoerd worden op de minibussen of achter in de taxi, auto´s ceremonieel gezegend worden en waar wij een biertje drinken op het terras met een prachtig uitzicht over het hoogst gelegen meer ter wereld, Titicaca.

Salud, Sebastiaan en Monique

Peru

Na 2 maanden doorgebracht te hebben in het geweldige Ecuador zijn we inmiddels in Peru aangekomen. Met name Monique vindt het een beetje spannend om af te reizen naar Peru, vanwege veel slechte verhalen over dit land in verband met overvallen en gestolen tassen. Met de bus zijn we uit Cuenca richting de grens vertrokken en daar arriveren we rond het middaguur. Na een hoop gedoe met immigratiepapieren, stempels en kerels die voor jou de formulieren wel in willen vullen tegen betaling zijn we dan toch eindelijk de grens over. We hebben besloten om meteen door te bussen naar Nazca, wat betekent dat we nog zo´n 24 uur in de bus zitten, met een tussenstop in Lima. Gelukkig zijn de bussen van Cruz del Sur veilig en comfortabel, met relaxte stoelen die bijna in bedstand kunnen en eten en drinken aan boord. Genietend van het uitzicht over de oceaan, de bergen en helaas ook de vele sloppenwijken arriveren we rond 9 uur ´s avonds in Nazca, waar we een prima hostel hebben en meteen ons bed opzoeken. In Nazca bezoeken we de bekende Nazcalijnen, die van bovenaf het beste te zien zijn. Dat betekent dus dat we in een klein vliegtuigje boven de lijnen rondcirkelen en van links naar rechts geschud worden, wat voor Monique echt misselijkmakend is

. We zien zo de aap (mono), handen (manos), astronaut, boom (arbol), kolibrie, papegaai, hond (perro) en prachtige vergezichten. Deze lijnen zijn ontdekt in 1939. Nog altijd is niet duidelijk door wie deze lijnen gemaakt zijn en wat precies hun functie is. Er bestaan meerdere theorieen over en de wetenschappers zijn er nog niet helemaal over uit, wat nu de meest geloofwaardige is. Het enige wat duidelijk is, is dat de lijnen gemaakt zijn tussen 900 voor en 600 na Christus (is een lange periode). Na ons bezoek aan Nazca gaan we richting Arequipa, waar we een tweedaagse trek van 25 kilometer doen in de Colca Canyon. Deze canyon is een van de diepste canyons ter wereld en staat bekend om de enorme condors die hier om je oren vliegen....maar die wij dus niet hebben gezien! Wel prachtige bloemen aan de cactussen, enorme bergen en mooie vergezichten. De eerste dag starten we rond een uur of 9 met lopen en gaan de hele dag bergafwaarts richting Sangalle, een oase onderin de canyon. Daar overnachten we onder de sterrenhemel, maar we slapen niet al te lang, want de volgende ochtend zijn we om 4.15 alweer uit de veren om naar boven te gaan lopen. Het is al licht en de zon heeft een schitterende inval over de canyon. Bas en ik stappen gestaag omhoog, terwijl onze Spaanse medewandelaars er heel veel moeite mee hebben (deze wedstrijd winnen wij dus!!). Eenmaal boven wacht ons een heerlijk ontbijt en kunnen we fijn onze slippers aandoen.Met de bus terug naar Arequipa en onderweg spotten we pre-Incaterrassen (met ingenieus bewateringssysteem), Peruanen met kleurige kleden en carnavaleske hoeden, alpaca´s (die heerlijk smaken) en vele vulkanen. Terug in Arequipa brengen we een bezoek aan het Santa Catalina klooster, dat bol staat van Spaanse invloeden. We krijgen een prima inkijk hoe het leven in het klooster moet zijn geweest, de kamers van de nonnen, de enorme keukens, de ziekenkamer, het mortuarium, de badruimte, maar vooral ook: hoe afgesloten je kunt zijn van de rest van de wereld. Wanneer je als nieuwe non binnenkwam, werd je geacht 4 jaar niet te communiceren en na die jaren had je enkel 2 keuzes: je bleef in het klooster om je leven als non te slijten, of je verkoos de echte wereld, maar dan bracht je schande over de rest van je familie. Echte keuzes waren er dus niet! Het kloostergebouw is echt adembenemend, het is een dorp in een stad en heeft veel weg van Griekse steegjes met Spaanse allure.

We vernemen van het thuisfront dat het in Ecuador inmiddels onrustig geworden is tussen regering en politie en er rellen zijn ontstaan. We zijn mooi op tijd in Peru aangekomen.

Ook valt ons oog op een krantenartikel over een neergestort Nazcavliegtuigje, wat hetzelfde vliegtuigje blijkt te zijn als waar wij ingezeten hebben.

Ze zeggen: het geluk is met de dommen, blijkt nu maar weer eens waar en we steken in de kerk van Arequipa dan nog maar een extra gelukskaarsje op!

Morgen vertrek naar Machu Picchu, eerst 83 km lopen (in 5 dagen met als hoogste punt 4650m) voordat we dit prachtige wereldwonder gaan aanschouwen. Hoe dit is geweest, lees je in een volgend verhaal!

Veel liefs Sebastiaan en Monique

Galapagos Eilanden!

Daar zijn we weer!

Na ons hoogtepunt op de Volcan Cotopaxi hebben we onze reis vervolgd via de dorpjes in de Quilotoa Loop. Deze loop gaat via een aantal kleine Andes dorpen en kent vele mooie wandelroutes. Wij zijn eerst in het dorpje Quilotoa geweest, waar een enorm groot en diep kratermeer is, volgens de bewonders (gekleed in felle klederdrachten) is dit meer bodemloos. We zijn het meer deels rondgelopen, over steile paden, langs lama´s en bergvolkeren en langs steile wanden die goed waren voor enkele hoogtevrees aanvallen (voor Monique). Vanuit Quilotoa zijn we met de jeep naar het dorp Chugchilan gegaan, waar we onze wandelroute hebben vervolgd naar het dorp Isinlivi. Deze route loopt bijna helemaal langs een rivier en via een hangbrug en bergpaden arriveren we in het dorp Isinlivi. Tijdens de route werden we vergezeld door Nina, de hond van het hostel in Isinlivi, die daags ervoor met andere toeristen mee was gelopen. Wij hebbenhaar dus weer thuisgebracht, maar eigenlijk heeft de hond ons de weg gewezen! Eenmaal in Isinlivi aangekomen, regelen we paarden voor de volgende ochtend, die ons weer terugbrengen naar Chugchilan. En dan....op naar de Galapagos Eilanden

! 16 september is het dan zover, wij gaan naar deze bijzondere eilandengroep! Onze gids wacht ons op bij het vliegveld en begeleidt ons naar de Floreana, onzeboot. We maken kennis met onze medepassagiers, die uit alle windstreken komen, varierend van Israel tot Australie! Onze 8 daagse cruise staat bol van bijzondere dieren, bijzondere landschappen, bijzondere gesprekken, buitengewoon goed eten en bovenal een zeer goede gids met enorme kennis van flora en fauna! Het is onvoorstelbaar dat we 8 dagen lang varen, lopen en zwemmen tussen de pelikanen, de land en waterleguanen, dolfijnen, land en zeeschildpadden, de grappige "blue footed boobies" (vogels met azuur blauwe voeten), haaien, honderden zeehonden, pijlstaartroggen, havikken enalbatrossen. We lopen over de vulkanische eilanden met metershoge cactussen, meren en witte zandstranden. We snorkelen in de oceaan en zijn dan ook in oog met de felgekleurde vissen, haaien en spelende zeehonden. We leren over hoe cactusbomen hier kunnen overleven en hoe een waterleguaan het zout uit het water filtert en uitspuugt! We leren hoe de eilanden zijn ontstaan uit vulkanen, we leren over de ontdekkers van de eilanden, de whalers (walvisvaarders die hier voet aan land zetten)en we zien zeehonden die liggen op de wachtbankjes van de bushaltes! We sturen een kaartje naar onze neefjes, Isa, Cas en Tijn via een houten vat, waar het de bedoeling is (traditie sinds 1792)dat andere reizigers onze kaarten meenemen en op de post doen als zij weer in hun eigen land aan gekomen zijn. Zo nemen wij ook wat kaarten van Nederlanders mee, die we pas in januari gaan posten! Razend benieuwd zijn we dus wanneer onze kaarten hun plaats van bestemming bereiken! We bezoeken zo´n 8 verschillende eilanden, allemaal metverschil inflora en fauna. Echt, dit kun je nergens anders mee maken dan op deze eilanden en het is niet te beschrijven wat wehebben gevoeldtijdens onze bootreis! Gelukkig zijn we niet zeeziek geworden!!Veel geluk hebben we gehad met onze medepassagiers, qua leeftijd tussen de 25 en 35, met uitzondering van Ingo, een 52 jarige Duitser met de geest van een 23 jarige! De meeste passagiers waren bezig met lange reizen, een enkeling met vakantie voor een week of 3, 4. Vooral de gesprekken met Bat hen en Arnon uit Israel hebben veel indruk op ons gemaakt, hoe hun leven zo verschillend is van onze levens in het Westen! Na onze wonderlijke trip op de Galapagos eilanden zijn we doorgereisd naarde culturele en historische stad Cuenca. We blijven hier een paar dagen genieten van het stadse leven en dan gaan we dinsdag as richting Peru, waar ons volgende hoogtepunt te wachten staat nl.het bezoek aan Machu Picchu! Lieve mensen, geniet van de foto´s, we hebben echt maar een hele kleine selectie geplaatst, op de eilanden hebben we honderden foto´s gemaakt!

Hasta Luego

Sebastiaan en Monique